Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu
Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu jest zwane polskim La Salette. Założyli je Misjonarze Saletyni, zgromadzenie utworzone w 1852 r., rok po ogłoszeniu dekretu o prawdziwości objawienia w La Salette.
Dębowiec - miejscowość położona na malowniczej części Pogórza Jasielskiego, na Podkarpaciu, w odległości 8 km na południe od Jasła, na terenie diecezji rzeszowskiej. Dzieje Dębowca sięgają XIII wieku. Osadę lokował na prawie miejskim król Kazimierz Wielki w 1349 roku.
Historia sanktuarium dębowieckiego w porównaniu z wieloma innymi sanktuariami w Polsce, czy na świecie jest stosunkowo krótka. W 1910 r. w Dębowcu koło Jasła wystawiono na sprzedaż część majątku byłego ministra austriackiego, hrabiego Floriana Ziemiałkowskiego. Saletyni kupili tę ziemię i jeszcze w tym samym roku przystąpili do budowy klasztoru, według projektu architekta diecezjalnego z Przemyśla, inż. Stanisława Majerskiego.
Obecnie w Dębowcu stoi nowy kościół Matki Bożej Saletyńskiej, poświęcony w 1966 r. oraz kaplica Matki Bożej z La Salette z 1960 r. Poprzedni kościół i kaplica zostały bowiem zniszczone podczas wojny. Przedwojenna jest natomiast Kalwaria Saletyńska, zbudowana w 1929 r. Została tylko przeniesiona na nowe miejsce. Na Kalwarii znajdują się figury przedstawiające trzy fazy objawienia w La Salette, sprowadzone z Lyonu (Francja). 14 scen Męki Pana Jezusa (również wykonanych w Lyonie) w formie płaskorzeźby umieszczono na krzyżach ustawionych wzdłuż drogi krzyżowej. W 1983 r. wykonano kapliczki różańcowe wokół placu sanktuaryjnego.
Szczególnym kultem wiernych cieszy się figura Matki Bożej Płaczącej, w bocznej kaplicy sanktuaryjnej. Dębowiecka figura jest rzeźbą o wysokości 130 cm, kopią figury z La Salette. Przedstawia Matkę Bożą Saletyńską siedzącą na kamiennym głazie, z twarzą ukrytą w dłoniach i pochyloną do przodu. Została wykonana z drewna lipowego w 1959 r. i pokryta polichromią w Krakowie w 1960 r. Rzeźbę wykonał rzeźbiarz Edward Koś, według modelu prof. Franciszka Kalfasa z Krakowa. W roku koronacji 1996 figura przeszła gruntowną konserwację, której dokonał Przemysław Ćwiertnia z Krakowa. Złotą koronę dla Matki Bożej Saletyńskiej wykonał Lech Dziewulski z Krakowa. 15 września 1996 r. odbyła się bowiem uroczystość koronacji papieskiej łaskami słynącej Figury Matki Bożej Płaczącej, dokonana przez nuncjusza apostolskiego, ks. abp. Józefa Kowalczyka.
Z kultem pątniczym związane były od początku dziejów dębowieckiego sanktuarium praktyki wotywne. Do praktyk wotywnych należy tzw. ofiara. Polega ona na obchodzeniu na kolanach ołtarza z figurą Matki Bożej Płaczącej i jest połączona z prywatnym ofiarowaniem się Maryi. Świadectwem kultu są także dary wotywne składane przez pielgrzymów: błagalne lub dziękczynne. Najczęstszym wyrazem podziękowania za otrzymane łaski są wota - symboliczne dary w postaci srebrnych i metalowych serduszek oraz inne wartościowe przedmioty. Kolejną formą kultu jest od 1982 r. nabożeństwo nieustającej nowenny do Matki Bożej Saletyńskiej. Podczas tej nowenny odczytywane są prośby i podziękowania, które czciciele składają osobiście lub przesyłają pocztą do Kancelarii Apostolskiej w Dębowcu. Niektóre z nich zamieszcza dwumiesięcznik "La Salette - Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej". Adresy nadawców wyraźnie wskazują, że apostolski zasięg dębowieckiego ośrodka przekroczył granice Polski.
Sanktuarium w Dębowcu jest jednym z najpopularniejszych polskich miejsc pielgrzymkowych. Wierni mogą uczestniczyć we Mszy Świętej codziennie o godz. 7.00, 10.30 i 18.00, a w niedzielę o godz. 7.00, 9.30, 11.00, 15.00 i 18.00.
W dębowieckim sanktuarium znajduje się także posrebrzany relikwiarz z relikwiami ponad 50 świętych. Ma kształt ściętego pnia drzewa, z którego wyrastają gałęzie i młode pędy - symbol odradzającego się Kościoła.
W podstawę relikwiarza wmontowano relikwie Apostołów, którzy są fundamentem Kościoła. Relikwie Apostołów: św. Piotra i św. Pawła, znajdują się w górnej części zamykającej relikwiarz. Ze względów praktycznych relikwie Apostoła Narodów na czas Roku św. Pawła zostały umieszczone w oddzielnym relikwiarzu i tak są podawane do uczczenia przez wiernych.
Co roku przybywa tam około 700 pielgrzymek zorganizowanych, liczących w sumie ponad 30 tysięcy osób. Wielu jest także pielgrzymów indywidualnych. Co roku księża podczas nabożeństw rozdają ponad 90 tysięcy Komunii św.
Najwięcej grup przybywa w maju, czerwcu i wrześniu. Zdecydowanie przeważają wierni z diecezji rzeszowskiej, ale przybywają też licznie pielgrzymki z odległych rejonów kraju, a nawet z zagranicy. W ostatnich dwóch latach do Dębowca przyjechali pielgrzymi m.in. z Ukrainy, Słowacji, Litwy, Węgier, Chorwacji, Włoch, Anglii, Szwajcarii, Francji, Szwecji, a nawet USA i Meksyku.
W pobliżu Dębowca znajdują się także inne miejsca pielgrzymkowe, takie jak: Kobylanka, Lipinki, Tarnowiec, Miejsce Piastowe, Dukla, oraz Komańcza.
Cytat z strony sanktuarium.saletyni.pl
Wybrałem się z pewnych ważnych dla mnie powodów, nie z potrzeby poznania nowego sposobu wędrowania.
A sposób przejścia trasy pielgrzymkowej faktycznie był dla mnie czymś nowym - nie przepadam za gromadnym wędrowaniem.
Pielgrzymka rozpoczęła się o godzinie 2 w nocy na placu kościelnym przy gorlickiej bazylice pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.
Trasa prowadziła od Bazyliki mniejszej przez rynek miejski, dzielnicę Zawodzie, następnie przylegającą do Gorlic wioskę Sokół (stanowiącą właściwie już część Gorlic), wsie: Dominikowice, Kryg, Rozdziele (skąd można pojechać do wspomnianego w cytacie sanktuarium Matki Boskiej Lipińskiej, a wcześniej między wsiami Dominikowice i Kryg można odbić do wsi Kobylanka gdzie znajduje się sanktuarium Pana Jezusa Ukrzyżowanego), Bednarka (bardzo ciekawa cerkiew), Wolę Cieklińską (między Bednarką, a Wolą droga styka się z granicą Magurskiego Parku Narodowego - polecam odwiedziny wsi Krempna gdzie znajduje się siedziba dyrekcji MPN i bardzo ciekawy Ośrodek Edukacyjny oraz Muzeum MPN), dalej z Woli Cieklińskiej przez wsie Dobrynia, Józefów i Kopaniny do Dębowca.
Nocny marsz przebiegał bardzo sprawnie (także dzięki opiece i eskorcie jaką zapewniła nam gorlicka policja (nie przez całą pielgrzymkę oczywiście) oraz porządkowi czuwający nad naszym bezpieczeństwem na drodze do sanktuarium), gdy wyszliśmy poza teren zamieszkany można było podziwiać wspaniale rozgwieżdżone niebo.
Od okolic godziny czwartej można było podziwiać pierwsze nieśmiałe początkowo oznaki zbliżającego się wschodu słońca - niestety w międzyczasie niebo zaciągnęło się chmurami (niezbyt grubymi, ale jednak) i tenże wschód nie był tak piękny na jaki się zapowiadał (ale i tak było na co popatrzeć).
Do Dębowca nasza pielgrzymia grupa weszła około godziny 9, a na teren samego sanktuarium przybyliśmy jakieś pół godziny później.
Tutaj po krótkiej odprawie
przeprowadzonej przez jednego z prowadzących pielgrzymkę księży i powitaniu oraz pobłogosławieniu grupy przez tamtejszego ojca saletyna grupa weszła do bazyliki na prywatną modlitwę po czym rozdzieliła się -jedni poszli już zająć miejsce na błoniach gdzie miała się odbyć o 11 godzinie msza odpustowa pod przewodnictwem Jego Ekscelencji biskupa Edwarda Białogłowskiego, inni zaś poszli zwiedzać teren sanktuarium.Ja zaś po zamówieniu mszy świętej w ważnych dla mnie sprawach udałem się do tamtejszej księgarni gdzie zakupiłem książkę Ojca Leona Knabita pt. ".... jakby Boga nie było". Następnie udałem się na błonia gdzie korzystając z odrobiny czasu pozostającej do mszy popełniłem
trochę fotek, a następnie udałem się na mszę św.Po mszy nasza grupa indywidualnie podążała do dwóch podstawionych obok tamtejszego cmentarza dwóch autokarów i małego busa którymi wróciliśmy do Gorlic.
)
Dzięki za relację./Pierwszy raz słyszę o takim sanktuarium 
A wieńce dożynkowe zawsze podziwiałam,jako autentyczne dzieła sztuki ludowej
