Lamika napisał(a):Moim zdaniem to wytwór wyobraźni bohaterki - postać z jej rysunków w książce dla dzieci a jednocześnie upostaciowienie jej szaleństwa po śmierci męża. Przekazała część tego szaleństwa synkowi, bo podświadomie miała do niego od urodzenia pretensję, że on żyje, a mąż nie. A dziecko chorobę matki personifikowało za pomocą wyobrażonych potworów.
Zgoda. Szaleństwo matki i przeniesienie traumy na syna - to wszystko prawda. Ale każdy ma swojego Babadoka, ciemną stronę osobowości. Uważam, że po prostu potwór był realną projekcją koszmaru matki. Na końcu filmu jest scena kiedy Babadok zbiega po schodach i chowa się w piwnicy. Widzimy to jego oczami. To właśnie mnie ostatecznie przekonało, że to nie była tylko chora wyobraźnia bohaterki.
ale film jest wart obejrzenia. Mi akurat przypadł do gustu, jeżeli druga część jest równie dobra co pierwsza to na pewno obejrzę. Po mojemu odpornym trzeba być, żeby zobaczyć ekranizację "Pana Tadeusza" . Rzecz gustu - to rozumiem jak najbardziej, ale ten film... mało tego w dodatku mus obejrzenia go to dla mnie było prawdziwe piekło. 
