Odkrywam uroki Wielkopolski i nie tylko... ;)

[lubonianka]

... chociaż ta mała jaskółka wygląda na brzegówkę

dzięki Krakers za poprawkę dobrze, że chociaż z rodziny jaskółek nie wyszłam

[emen5]

Ciekawa relacja urlopowa,że o uroku zdjęć nie wspomnę Urzekla mnie pleszka groźnie spoglądająca z pod czapeczki

[lubonianka]

dziękuję pięknie i już jadę dalej!
Po wyjeździe nad polskie morze przyszedł czas na polskie górki. Nie ma lekko, ptaki same pod moje okno nie podlecą Czasem trzeba się nachodzić, a niekiedy podchodzić- jednym słowem ruszamy na szlak!
Wjazd na Szrenicę naładował mnie myślą, że coś ciekawego na mnie czeka tam na górze. Wielokrotne wpisy obecności płochacza halnego na Śnieżnych Kotłach pozwoliły mi wierzyć, że wjeżdżam po życiówkę
Po wjeździe był spacer górnymi partiami i cudne widoki z racji ładnej pogody. Słońce przyjemnie świeciło, choć wieczorem kremując swoją spieczoną twarz już tak przyjemnie nie było Lepiej jednak się opalić niż przemoknąć.
Wylądowałam na Śnieżnych Kotłach przy stacji i zaczęłam się rozglądać. Nie tylko ja podziwiałam te górskie widoki i roślinki. Białorzytka też podzielała mój zachwyt i

.
świergotek drzewny,

ale ten szybko schował się za kamieniami, zanim zdążył wyostrzyć na niego aparat.

[lubonianka]

Rozglądałam się i nic... płochacza ani śladu. Chciałam dać odpocząć troszkę nogom, więc skierowałam się w kierunku skałki przy stacji przekaźnikowej. Usiadłam i patrzę, a nad głową jakiś ptaszek skacze po kamieniach!
Wstałam i odeszłam kilka metrów, żeby zobaczyć co to.


Ten jegomość okazał się być płochaczem halnym!

[lubonianka]

zdecydowanie był to młody osobnik, nieco rozczochrany

Był bardzo ruchliwy, ale zdecydowanie nie płochliwy
Zauważyłam też drugiego osobnika

[lubonianka]

a potem oba schowały się między skałki
.
Ubarwienie ptaka świetnie go maskuje w terenie, nawet z bliska trzeba się wpatrywać w ruchomą plamkę na kamieniu
.
Gdy na dobre rozkręciłam się z sesją, przyszła wycieczka szkolna i dzieci obsiadły całą skałkę, a ptaki odleciały na pobliski murek,
.
no a potem: fruuu
.
i nastąpił koniec mojego spotkania z płochaczem halnym.

[lubonianka]

A gdzieś po drodze pojawiły się daleko nie do końca zidentyfikowane obiekty:
Pierwszy z nich: (typuję świergotka łąkowego, bo żółci nie widziałam wcale)

i drugi: (m.zd. siwerniak?)

a tu już rozpoznany krzyżodziób świerkowy ustawiony pod słońce.

[lubonianka]

Kwiaty były łaskawsze z ustawieniem
Naparstnica z właściwej strony



dzwonki w kroplach wcześniejszego deszczu

[lubonianka]

i motyle: cytrynek, który uwielbia kolor żółty

oraz rusałka żałobnik, który najpierw siadał mi na ręce i plecak, a potem tylko przez chwilę na pobliski słup, nie pokazując swego uroku

W drodze powrotnej poszukiwałam pluszcza, ale kolejny rok ten ptaszek mnie unika "Kiedyś Cię znajdę!" śpiewałam sobie pod nosem
Pocieszyłam się tymczasem pliszką górską i makolągwą. Tego drugiego pana nie trzeba było zapraszać do zdjęcia.

[Apollo]

Spotkać płochacza to wyczyn, a tak go uwiecznić - szansa, jakiej możemy już nigdy nie otrzymać! GRATULACJE!
Świetnie uchwyciłaś cytrynka latolistka - do dziś nie wiedziałem, że ma pomarańczowe kropeczki!
I te krople wokół dzwonka... Fantastyczne tło!